پارک آسمانی و ترسناک ترین استخر جهان در سنگاپور

 

مجتمع پارک شنی آسمانی Sands SkyPark به مساحت 12 هزار و چهارصد مترمربع دارای 250 نوع مختلف درخت و 650 نوع گیاه که یکی از گرانترین کازینوهای جهان را در خود جای داده است 24 ژوئن در سنگاپور گشایش یافت. این پارک برای پذیرش 4 هزار نفر گنجایش داشته و در ارتفاع 200 متری بر بام سه برج 55 طبقه هتل - آسمان خراش Marina Bay Sands قرار گرفته و این سه برج را بهم متصل می کند ضمن اینکه ترسناک ترین استخر جهان نیز در آن قرار دارد که در بالای طبقه ۵۵ است و نمای شهر به زیباترین حالت در حال شنا قابل مشاهده است.
  

واژه نامه معماری ایرانی

آبدارخانه : فضای مخصوص تهیه چای و شربت و قلیان

 اتاق گوشوار : اتاقی که در طبقه بالا کنار تالار قرار می گیرد و به آن ارتباط دارد

 ارسی : پنجره بزرگ چوبی که یک جبهه اتاق را به طور کامل می پوشاند و دارای بازشوهای کشویی بالارونده و شیشه های رنگین است

اندرونی : بخشی از خانه که مخصوص زن ، فرزندان ، خدمتگزاران و سایر اهل خانه بوده است

 ایوان : فضای نیم باز مسقفی که از سه طرف محدود و از یک طرف باز است

 ایوانچه : ایوان کوچک و کم عمق

 ایوان ستون دار : فضای نیم باز ستون داری که معمولا مقابل فضاهای بسته قرار می گیرد

 بادگیر : عنصر مرتفعی که بر روی بام قرار می گیرد و جریان هوا را به درون ساختمان هدایت می کند

 بیرونی : بخشی از خانه که مخصوص مهمانان است

 پنج دری : اتاق بزرگی که پنج پنجره بزرگ در کنار یکدیگر و به سمت حیاط دارد

 تالار : اتاق بزرگ و تشریفاتی خانه که معمولا محل پذیرایی از مهمانان است

 تالار سرداب : فضای تالار مانندی که در زیر زمین خانه قرار می گیرد

 جلوخان : فضای باز پیش از سر در ورودی

 چهارصفه : فضای صلیبی شکلی که از یک فضای گنبددار در مرکز و چهاربخش با پوشش طاق و تویزه در چهارطرف آن تشکیل شده است

 حوضخانه : فضای سرپوشیده ی مرتفعی که حوضی در میانه دارد و معمولا بافضاهای دیگر مرتبط می باشد

 حیاط خلوت : فضای باز کوچک و فرعی که معمولا در پشت فضا های اصلی خانه قرار می گیرد و گاهی مربوط به قسمت های خدماتی خانه می باشد

 حیاط بالا خانه : حیاط کوچکی در طبقه دوم خانه که به همراه فضا های پیرامون خود بخش نسبتا مستقلی را در خانه پدید می اورد

 خورشیدی : بخش نیم دایره ای بالای درها با تقسیمات داخلی

 درشکه خانه : فضای نگهداری درشکه ها

 دودری : اتاقی که دو پنجره بزرگ در کنار یکدیگر به سمت حیاط دارد

 رواق : فضای باز نیم ستون داری است که از تکرار چهار طاقی های مشابه در یک راستا پدید می آید و در طول ضلع یک یا چند جبهه حیاط قرار می گیرد

 سرداب : زیر زمین

 سفره خانه : اتاق وسیع یا تالاری که محل صرف غذاست ، اتاق غذاخوری

 سه دری : اتاقی که سه پنجره بزرگ در کنار یکدیگر و به سمت حیاط دارد

 سیم گل : گلی است مرکب که نمای ساختمان را با ان می پوشانند

 شاه نشین : فضایی در صدر تالار و روبه سوی پنجره که مخصوص نشستن بزرگان است

 شربت خانه : فضای انبار و مخزن نوشیدنی ها

صفه : سکوی بدون سقفی که سطح آن بالاتر از سطح حیاط است و معمولا در جلوی فضاهای بسته قرار می گیرد

 طاق و تویزه : نوعی روش سقف سازی

 طره : سقفی که برای محافظت نمای ساختمان از باران بر لبه بام می سازند و از یک سو به ساختمان اتصال دارد

 قطاربندی : مقرنسی که در یک خط مستقیم کار شده باشد مانند مقرنس بین طاق و دیوار های یک اتاق

 کاربندی : به طور کلی به مجموعه سقف سازی های داخلی تزئینی می گویند ( اعم از رسمی ، یزدی ، کاسه سازی و مقرنس)

 کفش کن : فضای واسطه ای که ورود به فضاهای بسته از آن میسر می شود

 مطبخ : آشپزخانه

 معقلی : نوعی تزئین که از ترکیب آجر و کاشی به وجود می آید

 مقرنس : نوعی سقف سازی که مرکب از طاسه های ( عناصر سه بعدی فضای) هم اندازه و هم آهنگ است

 مهتابی : فضای بدون سقفی است که بالاتر از سطح حیاط قرار می گیرد دیوار های این فضا نماسازی می شود و به این ترتیب به ایوانی شباهت پیدا می کند که سقف آن را برداشته اند این فضا معمولا از سه طرف بسته و از جهت چهارم به فضای باز مشرف است

 هشتی : فضای اصلی ورودی که معمولا بعد از سر در قرار می گیرد

 هفت دری : اتاق بزرگی که هفت پنجره بزرگ در کنار یکدیگر دارد

 یزدی بندی : نوعی سقف سازی داخلی تزئینی 

بادگیر نماد معماری ایرانی

بادگیر، یک روش ابداعی ایرانی برای ایجاد فضای خنک در داخل منازل گرم کویری است . این دستگاه تهویه مطبوع ، سالیان درازی از روزگاران دور ، فضای زندگی مردم ایران را قابل تحمل کرده است . بادگیرها معمولاً برجکهای کوچکی به صورت چهارضلعی یا چند ضلعیهای منتظمند که ساختار مثلث در آنها به هیچ وجه دیده نمیشود.

ساختار

 بادگیر تشکیل شده است از برجکی تقریباً مرتفع‏تر از جاهای دیگر خانه در روی بام. عموماً بادگیرها بر روی قسمتی از خانههای کویری به نام حوضخانه بنا میشدهاند. حوضخانه ایوانی کوچک بوده است که در انتهای اتاقهای تابستانی هر عمارت قرار داشته است اتاقهای تابستانی تشکیل شدهاند از اتاقهایی با ابعاد بزرگ و درهای زیاد ــ گاهی اوقات تا ۵ در ــ به دلیل جریان یافتن هوا در آنها که در انتهای آنها حوضخانه بود. حوضخانه به شکل فضای رابط میان حیاط خانه و اتاقهای تابستانی است. در میان این فضا، حوض کوچکی بود و دلیل نامگذاری این فضا نیز به علت وجود این حوض در میان این فضا بود. بادگیرها دقیقاً در بالای این حوض قرار دارند، ولی از طریق منافذی که دارند جریان هوا را به روی آب حوض هدایت میکنند.

بادگیر معمولاً چهارگوش است و در دیوارهای چهارگانهٔ آن چند سوراخ تعبیه شده‌است. درون بادگیر با تیغه‌ها و جدارهایی که از خشت یا چوب و خشت ساخته شده‌است، به چند بخش تقسیم می‌شود.

چگونگی کارکرد بادگیر. نشریه ساینتیفیک آمریکن. ۱۹۷۸.

کارکرد

بادگیر به صورت تزئینی با آجرهای نقشدار آراسته میشد.بادگیرها دارای منفذهای ورودی به صورت قوسهای زیبایی بودهاند. نحوهٔ کارکرد بادگیرها به صورت کولرهای آبی امروز کار می‏کرده‏اند، به این صورت که باد از منافذ بادگیر به آن وارد شده و به صورت مجمع به روی حوض آب هدایت می‌شد، پس از برخورد بر روی آب حوض عمل تبخیر انجام می‌گرفت. عمل تبخیر عملی است گرماگیر که موجب سرد شدن باد وارد شده از دهانه بادگیر می‌شده است و سپس باد سرد وارد اتاقهای تابستانی شده و باعث سرد شدن هوای درون اتاقها می‌شده است. در بعضی از عمارتهای قدیمی که متعلق به افراد ثروتمند بود، حوضخانه فضای دربسته‌ای بود و اتاقهای تابستانی منافذ و دالانهایی داشت ــ مانند کانالهای کولر ــ که باد خنک از این دالانها وارد اتاقهای خانه می‌شد و این امر در صورتی بود که اتاقهای تابستانی تعدد داشت. از استفاده‌های دیگر بادگیرها به عنوان سردکردن فضای سرداب برای نگهداری مواد غذایی و نیز خنک نگهداشتن آبِ آب انبارها بود. بیشترین تعداد بادگیرها را در دشتهای خشک و سوزان کاشان، یزد، جهرم، طبس، اروند و کرانه‏های خلیج فارس می‏توان مشاهده کرد . در ساخت بادگیرها از توانایی‏های معماری ایرانی به خوبی بهره گرفته شده؛ به گونه‏ای که بادگیرها علاوه بر آن که اهداف زیست محیطی را برآورده می‏کنند، جزیی از ساختمان‏های زیبای چشمگیر نیز به شمار می‏آیند.رهگذران با عبور از کوچه‏های شهر، با تماشای بادگیرهای متنوع، از لذت بینایی نیز بهره می‏گیرند.

بادگیری در یزد 

بادگیر و ایران

بادگیر از مظاهر و سمبلهای تمدن ایرانی است دقیقا معلوم نیست اولین بادگیر در کدام شهر ایران ساخته شده ولی سفرنامه نویسان قرون وسطی بیشتر از بادگیرهای شهرهای کویری و گرم و خشک مانند یزد و گناباد و طبس، کرمان، بم و زاهدان نام برده‌اند

 

انواع بادگیر

نوع اول:

بادگیرها از لحاظ شکل بیرونی چند دسته هستنند. ساده ترین نوع بادگیر یک جناحی است وئ بسیار کوچک و محقر بر فراز محفظه ای مانند سوراخ بخاری در پشت بام ساخته می شود در این روش برای پرهیز از گزند گرد بادها و توفانهای سهمگین، بادگیر را فقط در جهت بادها ی خنک و نسیم های مطبوع می سازند جبهه های دیگر آن را می بندند .
در برخی موارد بادگیرها ی یک طرفه را پشت به بادها ی شدید و آزار دهنده می سازند و در واقع این بادگیر عملکرد تهویه و تخلیه هوا را انجام می دهد .
ابعاد آن نسبت به سایر انواع کوچکتر وشکل آن اولیه تر است این مسیر مورب ( که در بالای بام دیده می شود) پس از اتصال به کانال عمودی داخل دیوار و پنجره خروجی داخل ساختمان مانند بخاری در یک ظلع اتاق قرار می گیرد وتهویه را انجام می دهد. این نمنه بیشتر در مناطق سیستان وقسمتی از شهر ها ی بم دیده می شود.

نوع دوم:

نوع دو طرفه که دارای دو وجه روبرو یکدیگر و با پنجره های بلند و باریک بدون حفاظ ساخته می شود ودر قسمت داخلی ساختمان به شکل یک یا دو حفره در طاقچه دیده می شود این نمونه در سیرجان و به ندرت در کرمان دیده می شود.

نوع سوم:

سه جناحی است و دو نوع دارد، سه جناحی متصل و سه جناحی منفصل (اشکم دریده).
در این نمونه میتوان به تفکیک از یک یا دو یا سه جبهه استفاده کرد البته استفاده از این نوع بادگیر نادر است.

نوع چهارم:

باد گیرها ی چهار طرفه است که به شکل کامل و مفصل تر از انواع دیگر ساخته شده اند، و معمولاٌ داخل کانالها ی آن با تیقه ها یی از آجر یا چوب یا گچ به چند قسمت تقسیم می شوند و بعضی از نمونه ها در زیر کانال بادگیر حوض به نسبت بزرگ و زیبایی می ساخته اند که هوای خشک و دارای گردو غبار پس از برخورد با آب با جذب رطوبت خنک و گرد غبار آن جدا و هوای اتاق ( حوض خانه) در گرمای تابستان بسیار مطبوع می شده است.
در مناطقی که امکان ایجاد حوض خانه در طبقه همکف وجود نداشته است آب قنات را در زیر زمین جاری و نمایان می کردند و اتداد کانال بادگیر نیز تا روی این جریان آب ادامه می یافته است.
این فضاها ( سرد آب ها) محل تجمع اهالی خانه در بعد از ظهرهای تابستان بوده است.

نوع پنجم:

این نمونه در یزد ، کرمان و بوشهر و... دیده می شود در شهرستان یزد و برخی از قسمتها ی مرکز ایران بادگیرهای چند وجهی ( معمولاٌ هشت وجهی و حتی گاهی مدور) معمول است که نوع پنجم بادگیرها را تشکیل می دهند.

نوع ششم:

بادگیر چپقی نوع ششم بادگیر است که به جای فضای مکعبی شکل خارجی، سازنده از ایجاد چند لوله ی خم دار ( زانو مانند) برای حجم خارجی بادگیر استفاده کرده است، اما کانالها و قسمتها یث داخلی مانند نمونه های چند طرفه است این نوع بادگیر تنها در سیرجان دیده شده است.
نما سازی بادگیر خود از ویژگیهای خاصی برخوردار است و در نهایت ظرافت به وسیله ی آجر کاری و یا گچ بری ساخته می شود.

بادگیر چپقی سیرجان

 در شهر یزد تمامی بادگیر‌ها مرتفع و چهار طرفه یا هشت طرفه هستند. ولی برعکس در شهر میبد که در ۵۰ کیلومتری غرب شهر یزد است، بادگیر‌ها کوتاه و یک طرفه هستند. این امر بدین خاطر است که در میبد، باد‌های کویری، توام با گرد و غبار از سمت کویر می‌وزد و اهالی مجبورند که بادگیر‌های خود را پشت به این باد و در جهت باد مطلوب بسازند. ولی در یزد، چون بین دو رشته کوه قرار گرفته، باد‌های کویری کمتر جریان دارد و می‌توان بادگیر‌های مرتفع چند طرفه احداث نمود.

بادگیر آب انبار نایین

 برخی از بادگیرهای مشهور عبارتند از: بادگیر عمارت بروجردیها در کاشان، بادگیر عمارت عباسیون (عباسیها) درکاشان، این بادگیر پائینتر از سطح حیاط بود، بادگیر عمارت طباطبایی در کاشان، بادگیر عمارت دولت‏آباد در یزد که با ارتفاع ۱۸ متر بلندترین بادگیر موجود است. بادگیرهای آب انبار شیش بادگیری در یزد که همانطور که از نام آنها پیداست ۶ عدد میباشد.عمارت بادگیر، نگین مجموعه کاخ گلستان، بنایی متعلق به دوران سلطنت فتحعلی شاه که در ضلع جنوبی باغ گلستان ساخته شد و در زمان ناصرالدین شاه با تصرفات عمده‏ای که در آن انجام گرفت به شکل امروزی درآمد. وجه تسمیه این بنا به علت وجود برجهای بادگیر به منظور تولید هوای خنک، مطبوع و انتقال آن به داخل عمارت حوضخانه و تالار اصلی بوده است. در زیر تالار و عمارت مزبور حوضخانه وسیعی وجود دارد که چهار بادگیر بلند پوشیده از کاشی‏های معرق، آبی، زرد و سیاه با قبه‏های زرین در چهار گوشه آن باعث خنک شدن هوای حوضخانه، تالار و اطاقها می‏شود. 

موزه هنری میلواکی+عکس

مکان : میلواکی ، ویسکانسن ، ایالات متحده
تاریخ ساخت : سال ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۱ میلادی
مساحت کل ساختمان : ۱۳هزار متر مربع
طول بنا : ۱۴۹ متر
بیشترین عرض بنا : ۴۳ متر
حداکثر ارتفاع بنا : ۳/۱۱ متر
هزینه اجرای پروژه : بیش از ۱۰۰ میلیون دلار

بدون شک ، موزه هنر میلواکی از برجسته ترین آثار معماری سانتیاگو کالاتراوا محسوب می شود که ترکیبی متنوع و پیچیده از معماری و سازه است. در این بنا هم سقفهای مواج و متحرک موجود است ، هم پلی معلق و زیبا و هم نورپردازیهای خلاقانه. در مجموع ، این شاهکار در زمره برترین آثار معماری جهان قرار می گیرد ، هرچند این عنوان را نیز در سال ۲۰۰۱ از دیدگاه مجله TIME کسب نمود و همچنین در همان سال در نظرخواهی عمومی وب سایت جایزه معماری پرایتزکر ، بیشترین آرا را به خود اختصاص داد ، اما در پایان ، گلن مورکات استرالیایی در پایان جایزه مذکور را از آن خود نمود

.هنگامی که ساخت ضمیمه موزه هنر میلواکی (MAM) به پایان رسید ، در مراسم افتتاحیه آن که در ۱۴ اکتبر سال ۲۰۰۱ انجام پذیرفت ، سی و دو هزار نفر به بازدید آن شتافتند ، به گونه ای که تمامی محوطه به اشغال جمعیت مشتاق درآمده بود. تا پایان سال ۲۰۰۱ (یعنی مدت زمانی کمتر از هشت ماه) ، ۳۷۵ هزار نفر از موزه بازدید کردند. این آمار در سال ۲۰۰۳ به حدود ۴۳۴ هزار نفر رسید ، درصورتیکه در سال ۲۰۰۰ میلادی ، تنها ۱۶۵ هزار نفر از آن دیدن کرده بودند. پس از گشایش ضمیمه موزه ، روزانه افزون بر ۵۰۰۰ نفر از آن بازدید می کنند درحالیکه پیش از این ، به طور متوسط هزار نفر از موزه دیدن می کردند.

طرح کالاتراوا ، نمایانگر قدرت معماری است ، به گونه ای که این بنا امروزه تبدیل به نماد شاخص شهر میلواکی شده . به زودی ، جهانیان این شهر را به لحاظ دارا بودن چنین اثر زیبا ، خلاقانه و اثر گذار تحسین می کنند و همواره آن را به یاد دارند.

رابرت گرین استریت ، رئیس دانشکده معماری و برنامه ریزی شهری دانشگاه ویسکانسن ، استاد کمیسیون برنامه ریزی شهری و یکی از اعضای کمیته بیست و یک نفری معماران برگزیده انتخاب کننده طراح ضمیمه موزه در سال ۱۹۹۴ ، ضمن برگزیدن کالاتراوا از میان معماران مطرح جهان همچون «آراتا ایسوزاکی» و «فومیهیکو ماکی» اظهار داشت: من کاملاً مطمئنم که شهروندان از خلق این اثر فوق العاده ، هیجان زده شده اند و این مهر تأییدی بر گزینش صحیح ما در انتخاب معمار بزرگ ، سانتیاگو کالاتراوا است.

لازم به ذکر است که ضمیمه موزه هنر میلواکی که نخستین اثر معماری کالاتراوا در ایالات متحده است به ساختمانی که پیش از این توسط «ارو سارینن» ، معمار خلاق فنلاندی – آمریکایی ، در سال ۱۹۵۷ تکمیل شده بود ، الحاق گشت.

نوآوری معمارانه موزه هنر میلواکی در ابتدای قرن بیست و یکم با نوآوری قصر بلورین اثر جوزف پاکستن در قرن نوزدهم قابل مقایسه است. این بنا نیز همچون تندیسی زیبا و هنرمندانه در محیط اطراف خود می درخشد. بدون شک ، موزه هنر میلواکی از برجسته ترین آثار معماری سانتیاگو کالاتراوا محسوب می شود که ترکیبی متنوع و پیچیده از معماری و سازه است.

در این بنا هم سقفهای مواج و متحرک موجود است ، هم پلی معلق و زیبا و هم نورپردازیهای خلاقانه. در مجموع ، این شاهکار در زمره برترین آثار معماری جهان قرار می گیرد ، هرچند این عنوان را نیز در سال ۲۰۰۱ از دیدگاه مجله TIME کسب نمود و همچنین در همان سال در نظرخواهی عمومی وب سایت جایزه معماری پرایتزکر ، بیشترین آرا را به خود اختصاص داد ، اما در پایان ، گلن مورکات استرالیایی در پایان جایزه مذکور را از آن خود نمود.

هنگامی که ساخت ضمیمه موزه هنر میلواکیبه پایان رسید ، در مراسم افتتاحیه آن که در ۱۴ اکتبر سال ۲۰۰۱ انجام پذیرفت ، سی و دو هزار نفر به بازدید آن شتافتند ، به گونه ای که تمامی محوطه به اشغال جمعیت مشتاق درآمده بود. تا پایان سال ۲۰۰۱ (یعنی مدت زمانی کمتر از هشت ماه) ، ۳۷۵ هزار نفر از موزه بازدید کردند. این آمار در سال ۲۰۰۳ به حدود ۴۳۴ هزار نفر رسید ، درصورتیکه در سال ۲۰۰۰ میلادی ، تنها ۱۶۵ هزار نفر از آن دیدن کرده بودند. پس از گشایش ضمیمه موزه ، روزانه افزون بر ۵۰۰۰ نفر از آن بازدید می کنند درحالیکه پیش از این ، به طور متوسط هزار نفر از موزه دیدن می کردند.

طرح کالاتراوا ، نمایانگر قدرت معماری است ، به گونه ای که این بنا امروزه تبدیل به نماد شاخص شهر میلواکی شده . به زودی ، جهانیان این شهر را به لحاظ دارا بودن چنین اثر زیبا ، خلاقانه و اثر گذار تحسین می کنند و همواره آن را به یاد دارند.

رابرت گرین استریت ، رئیس دانشکده معماری و برنامه ریزی شهری دانشگاه ویسکانسن ، استاد کمیسیون برنامه ریزی شهری و یکی از اعضای کمیته بیست و یک نفری معماران برگزیده انتخاب کننده طراح ضمیمه موزه در سال ۱۹۹۴ ، ضمن برگزیدن کالاتراوا از میان معماران مطرح جهان همچون «آراتا ایسوزاکی» و «فومیهیکو ماکی» اظهار داشت: من کاملاً مطمئنم که شهروندان از خلق این اثر فوق العاده ، هیجان زده شده اند و این مهر تأییدی بر گزینش صحیح ما در انتخاب معمار بزرگ ، سانتیاگو کالاتراوا است.

لازم به ذکر است که ضمیمه موزه هنر میلواکی که نخستین اثر معماری کالاتراوا در ایالات متحده است به ساختمانی که پیش از این توسط «ارو سارینن» ، معمار خلاق فنلاندی – آمریکایی ، در سال ۱۹۵۷ تکمیل شده بود ، الحاق گشت